Rezerwat Buczyna im. W. Szafera leży na 21°36’50” długości geograficznej wschodniej i na 50°15’30” szerokości geograficznej północnej tj. na północno-zachodnim krańcu Płaskowyżu Kolbuszowskego. Znajduje się on w Leśnictwie Przyłęk oddziały: 68h, 83a, 84a, Obrębie Tuszyma i Nadleśnictwie Tuszyma.

Do rezerwatu dojechać można PKS’em z Mielca do wsi Przyłęk (ok.11 km), skąd do rezerwatu jeszcze około 2 km. Lasy te wchodziły w skład dóbr jednego z najznakomitszych rodów polskich – Ossolińskich. Następnym właścicielem tych dóbr został Lubomirski. Występują tu zbiorowiska leśne typu przejściowego, między ubogą formą buczyny karpackiej a lasem dębowo-grabowym, o charakterze lasu naturalnego. Jest to jedyne stanowisko buka (120 letniego) występujące zwarcie na tak znacznej powierzchni i stanowi kresowy fragment dawnej Puszczy Sandomierskiej.

Na terenie rezerwatu występuje około 60 gatunków roślin naczyniowych typowych dla niżowych lasów liściastych. Występują tu kostrzewa górska, która jest gatunkiem wschodniokarpackim, mającym najbliższe stanowisko ok. 50 km na południe.

Rosnie tu kilka okazów kłokoczki południowej (gatunek ginący w Polsce), a ponadto występują tu m.in.: buławnik mieczolistny i czerwony, podkolan zielonawy, bluszcz, czosnek niedźwiedzi, złoć żółta, wiąz górski, wawrzynek wilczełyko, kruszyna paspolita, kalina koralowa, kopytnik pospolity. Z fauny spotyka się m.in. płazy (ropuchę szarą) a z gadów padalca.

Natomiast z ptaków spotkać można: sójkę, szpaka, gila, grubodzioba, ziębę, świstunkę leśną, sikorkę bogatkę, kowalika, paszkota, kosa, muchówkę żałobną i małą, dzięcioła zielonego, dzięcioła dużego, dzięcioła średniego i czarnego, puszczyka i grzywacza. Spośród ssaków występują nietoperze: nocek duży, mroczek późny i borowiec wielki; z owadożernych: jeż wschodni, ryjówka aksamitna; z gryzoni: wiewiórka, nornica ruda, nornica zwyczajna, mysz leśna, mysz zwyczajna i popielica; z drapieżnych: lis, borsuk, tumak, gronostaj i łasica, a z parzystokopytnych: dzik, sarna i jeleń europejski.