STANISŁAW JÓZEF BRONISŁAW KASZNICA, ps. „Stanisław Wąsacz”, „Wąsowski”, „Przepona”, „Służa”, „Maszkowski”, „Borowski”, „Stanisław Piotrowski” (ur. 25 lipca 1908 we Lwowie, zm. 12 maja 1948 w Warszawie). W stopniu porucznika w sierpniu 1939 r. został zmobilizowany jako oficer zwiadowczy a następnie dowódca I plutonu 2 baterii w 7 Dywizjonie Artylerii Konnej w składzie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii pod dowództwem gen. Romana Abrahama. W armii gen. Tadeusza Kutrzeby walczył w bitwie nad Bzurą, spod Kutna przeszedł do Warszawy, bronił stolicy. Za walki te odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Jeden z czołowych działaczy tzw. Grupy Szańca (wojennej kontynuacji ONR-ABC), współzałożycieli Związku Jaszczurczego, wojskowej organizacji zewnętrznej ONR. W Warszawie kierował łącznością Związku Jaszczurczego i Narodowych Sił Zbrojnych, jednocześnie był kierownikiem grupy prawno-administracyjnej i szefostwa administracji. Członek Rady Politycznej NSZ, szef oddziału organizacyjnego NSZ, we wrześniu 1944 r. mianowany komendantem Okręgu VIII Częstochowa NSZ. W marcu 1945 objął funkcję zastępcy komendanta Obszaru Zachodniego, od kwietnia był p.o. komendanta tego Obszaru. Utworzył w jego ramach trzy organizacje konspiracyjne: Armię Polską (o charakterze wywiadowczym), Pokolenie Polski Niepodległej (w środowiskach akademickich Poznania i Gdańska) oraz Legię Akademicką (na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu).
15 lutego (lub 26) 1947 r. został aresztowany przez UB. Świadkowie z sąsiednich cel więzienia mokotowskiego wspominają o zadawanych mu okrutnych torturach. Wyrokiem z 2 marca 1948 r. skazany na czterokrotną karę śmierci oraz na cztery kary więzienia, a także na kary dodatkowe - utratę praw publicznych, obywatelskich i honorowych oraz konfiskatę mienia. Sąd na zasadzie sumowania wyroków wymierzył mu karę łączną - karę śmierci i ww. kary dodatkowe.
Zamordowany (zastrzelony) w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Ciała, zgodnie z panującymi zwyczajami, nie wydano rodzinie, lecz pochowano je w nieznanym miejscu. Jego szczątki zostały odnalezione w 2012 podczas prac wykopaliskowych na terenie Kwatery na Łączce (wśród 117 osób), przez badaczy Instytutu Pamięci Narodowej.
Pośmiertnie odznaczony Orderem „Odrodzenia Polski”.

JAN STANISŁAW RYDZOWSKI, urodzony 11.01.1923 r. w Książnicach, powiat mielecki, syn Józefa i Karoliny z domu Kenar. W listopadzie 1942 r. został wywieziony na przymusowe roboty do Austrii. W kwietniu następnego roku uciekł i powrócił w rodzinne strony, a następnie zgłosił się do oddziału partyzanckiego „Jędrusie”. Przyjął pseudonim „Dębica”, a później „Zając”. Wkrótce potem został aresztowany przez „kata ziemi mieleckiej” gestapowca Rudolfa Zimmermanna. Skierowano go do obozu w Pustkowie, skąd po trzech miesiącach został zwolniony. Po rozstrzelaniu przez Niemców jego brata Stanisława i kolegi - Motyla, wrócił do partyzantki, tym razem do oddziału Wojciecha Lisa. Uczestniczył w wielu akcjach, w tym w akcji „Burza” jako żołnierz oddziału AK „Hejnał” (VII-VIII 1944 r.) W styczniu 1945 r. został aresztowany przez NKWD, ale nie udowodniono mu żadnej winy i został zwolniony z aresztu. Powrócił do oddziału Lisa i działał w opozycji do powojennej nowej władzy. 5 I 1948 r. został aresztowany i skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Rzeszowie na karę śmierci. Po staraniach rodziny prezydent Bolesław Bierut zmienił karę na dożywotnie więzienie. W więzieniu we Wronkach przebywał do 9 I 1957 r., bowiem po rewizji nadzwyczajnej karę skrócono. Po powrocie został zatrudniony w Powiatowym Zarządzie Dróg Lokalnych w Mielcu jako pracownik fizyczny. Zmarł 17 X 1978 r. Pochowany na cmentarzu w Książnicach.